Από του Ενός στα πολλά κι από των πολλών στο Έν, ιδού η καθοδική και η ανοδική πορεία των υποστάσεων. Η μονή, η πρόοδος και η επιστροφή. Το γιατί και το για τι συμπλέκονται, ρίχνοντας ριπές φωτός στη διαύγαση του όντος. Το μετέχον, σε μια καίρια στιγμή εγρήγορσης, φέρεται προς το μετεχόμενον, το οποίο κοσμείται με τέτοια χαρακτηριστικά, ώστε να μην κινεί μονάχα ως ερώμενον, αλλά και ως ερών. Βρισκόμαστε στην περίοδο, όπου ο φιλοσοφικός λόγος αναλίσκεται λαμβάνοντας τη μορφή μιας γιγαντομαχίας περί της ουσίας. Θα \'ρθει πολύ αργότερα η ώρα, όταν το φιλοσοφείν θα εστιάσει την προσοχή του στο νόημα του όντος. Ο Πρόκλος συνδέει τους δύο ακραίους πόλους της οντολογικής κλίμακος μ\' έναν δεσμό, του οποίου η δύναμη καλύπτει όλες τις ενδιάμεσες υποστάσεις, οι οποίες, αναπτύσσοντας μεταξύ τους μεθεκτικές σχέσεις, ανισόρροπες λόγω της άτεγκτης ιεραρχίας, προσλαμβάνουν ουσία και νόημα ανατεινόμενες από κάθε τάξη κι από κάθε σειρά προς τις θείες καταβολές τους. Η φιλοσοφία γίνεται θεαγωγία, ενώ η μέθεξη δεν θεμελιώνει μόνον οντολογικά τα όντα, αλλά τα διασώζει από τον διασκορπισμό και την απώλεια στα πεδία της ετερότητας.